Z opowieści majtka pokładowego

o zwierzątko!!!

W czasach studenckich sporo pływałam po jeziorach mazurskich i baaaaaaaardzo mi się to podobało, przechyły, wiatr, dźwięki want obijających się o siebie w porcie jachtowym, dźwięk wiatru w linkach i na żaglach, zapachy, wody i płótna, gretingów i czystych stóp 😉

Gdy „podrosłam” wypłynęłam z przyjaciółmi na Zatokę Gdańską, a potem jeszcze dalej na Morze Irlandzkie i odkryłam nowe pływanie, wiatr zupełnie inny, fale jakby większe i dobrze wyczuwalne, żagle nie do wyciągnięcia bez kabestanu, no i chmury, w życiu bym nie pomyślała, że mały obłoczek nadpływający nad jacht może nagle wywołać wiatr. No i ta różnica pod wiatr i z wiatrem, która jest świetną zabawą na jeziorze, a na morzu staje się nie byle jaką pracą lub szaleńczą frajdą.

Nagle też okazało się, że woda wcale nie jest płaska. I nie chodzi mi wcale o fale, o nie! Chodzi mi o góry i doliny, a nawet gigantyczne doły i szczyty. Chodzi mi o to, że jachtem można zjeżdżać z fali jak na sankach i jeśli nie jest to w czasie sztormu, to całkiem fajna jest to zabawa.

Nagle okazało się, że muszę nauczyć się chodzić i zajęło mi to sporo czasu, a gdy się już nauczyłam to jacht zaczął kiwać się w zupełnie inną stronę i musiałam podjąć nową naukę chodzenia.

Musiałam przetrwać chorobę morską i z nią się wziąć za bary, nie było łatwo, ale wygrałam, oszczędzę Wam opowieści 😉

Okazało się, że noc jest czarniejsza i naokoło, a nie tak jak myślałam do tej pory – tylko na górze. Odkryłam, że fale mogą świecić, gdy morze jest wzburzone, a świat wokół staje się groźny, nieskończony i zarazem strasznie bliski i szary.

Najgorsze zetknięcie było ze sztormem, który robił z nami, co chciał i pozostała tylko ciężka wspólna praca, wspieranie się spokojem i modlitwa, oj … Odkryłam wtedy, że spokojny głos człowieka z ratownictwa mówiący do nas, w tym otaczającym nas szaleństwie, co godzinę „Merkury, Merkury over” i pytający o pozycję jest jak wtulenie się w coś bezpiecznego – bezcenna chwila. Nagle morze stało się potworem, a horyzont czasami przybliżał się na wyciągnięcie ręki, by za chwilę oddalić się tam gdzie zwykle.

Nie zapomnę spojrzenia, jakie wymieniłyśmy w milczeniu na wachcie z przyjaciółką, do końca życia. Modliłam się, żeby chociaż przypłynęły do nas delfiny i wiecie co? Przypłynęły i skakały wokół nas i jakoś było z nimi lżej na duszy.

Taka jest woda, nieobliczalna, groźna i fascynująca…