Podobno koniuszek Półwyspu Helskiego, bo o nim dzisiaj będzie mowa to początek Polski – i właściwie, dlaczego nie? Z czego wynika, że Hel jest najdalej na północ wysuniętym polskim miastem.

Nie wiem czy wiecie, ale w wodach pod piaskiem na końcu półwyspu leży zatopiony Stary Hel. Osada poławiaczy fok o tej właśnie nazwie była tutaj już podobno w IX wieku, a w XII powstało miasto, które wzbogaciło się na połowach śledzi. Było na tyle bogate, że stać je było według starych kronik na miejski zegar mechaniczny,  a był to nie lada wydatek w tamtych czasach.

Miasto zatopione zostało w czasie wielkiego sztormu w XVIII wieku. Podobno jeszcze sto lat temu znajdowano znaki drogowe i różne drobiazgi ze Starego Helu, a rybakom zdarzało się w sieciach wyłowić ludzkie kości. Więcej odkryto podczas budowania portu w Helu – niestety, jako, że było to przed wojną i czasy były niepewne budowa portu musiała przebiegać szybko i na archeologię podwodną nie było czasu…

Istnieje legenda, według której w wielkim sztormie, który zniszczył Stary Hel maczał palce sam Bóg, albowiem miasto Stary Hel było rozpustne i pełne grzeszników. Podobno po dziś dzień na morzu w miejscu gdzie mieściło się miasto daje się słyszeć dzwony bijące na trwogę! A w Zielone Świątki słychać śpiew zaklętych w syreny niewiast ze Starego Helu. Oj chyba nie na darmo nazwa Hel po angielsku znaczy piekło 😉

Przez wiele lat na końcówce półwyspu była baza wojskowa, potem, gdy ją zlikwidowano można było wreszcie obejść półwysep naokoło, a jakiś czas temu zrobiono tutaj przepiękną drewniana ścieżkę, która w jeszcze większym stopniu daje nam odczuć, że oto właśnie jesteśmy na samej końcówce półwyspu. Bardzo lubię to miejsce.

Zimą, gdy jest bardzo mroźnie cudownie jest się przejść nad brzegiem morza ze zmarzniętymi policzkami i nosem, a na koniec pójść do jednej z knajp. Mam dwie ulubione – Maszoperię i Captain Morgan Pub, obydwie niezwykle klimatyczne z szantami i pysznymi rybami.

ZDJĘCIA WŁASNE