„K” jak kolory

Podróżowanie to również kolory. Może nie każde miejsce ma swoje charakterystyczne barwy, ale wiele tak.

Gdy pierwszy raz pojechałam jesienią w Tatry krzyknęłam „eureka” rozumiem Witkacego!

Góry mają rzeczywiście swoje kolory, zmieniają się wraz z porami roku, z wysokościami, ale też z pasmami, porami dnia. Inne są Bieszczady ze swoimi rozczochranymi połoninami, inny Beskid Niski ze swoimi rozstajami dróg w dolinach, inne Tatry z rozległymi dolinami i kamienistymi szczytami, surowymi przełęczami, mgłami po drugiej stronie Orlej Perci, stawami, w których odbijają się okoliczne szczyty. Jeszcze inne będą białe zbocza Alp Juliańskich i tak dalej i tak dalej…

Przyroda w szczególności ma swoje kolory. Lasy głębokie zielenie poprzecinane brązami pni, mchowe kołdry i jagodowe pierzyny. Delikatne pajęczyny mieniące się w słońcu, lub jeśli macie pecha „jasny gwint” obklejające Wasze twarze!

Stare miasta będą pełne brązów i czerwieni, gdy tymczasem nowe zanurzą się w szarości i metalu oraz odbiciach w szkle, a wśród nich kolorowe domy Hundertwassera, grubaśne rzeźby Niki de Saint Phalle…

Obrośnięte trawami i podziurawione mury zaniedbanych dzielnic, kałuże w dziurawych ulicach, stare samochody i graffiti…

Niezwykle ciepłe, miodowe piaskowce Salamanki…

Stragany pełne ludowych cudeniek i przedziwnych pamiątek. Rynki jak zwariowane palety barw, smaków i zapachów…

Biało-błękitne wyspy greckie rozświetlone słońcem zamieniające się w żółto-pomarańczowe marzenie usypiające wraz z ostatnimi promieniami słońca.

Morze, które dokładnie nie wiadomo, jakiego jest koloru, czy zielone, czy lazurowe, brązowe czy szare, a może czarne jak smoła?

Niestety nie jestem artystą i nie mogę zasypać Was feerią barwnych nazw, ale myślę, że doskonale czujecie, o co mi chodzi…

Ja po prostu pochłaniam kolory, zbieram je i układam w spiżarni, a w ponure dni pozbawione słońca uchylam jej drzwi i pozwalam, aby pobiegały po pokoju..

ZDJĘCIA WŁASNE ©

*** *** ***

„K” na innych blogach – „K” jak kobieta