Wróciłam z przeraźliwie mroźnego spaceru, nie wiem ile jest stopni mrozu, bo nie posiadam termometru, zazwyczaj wychodzę przed dom i wtedy decyduję, w co się ubrać – oczywiście nie wychodzę nago, żeby nie było!

Tak czy inaczej ubrałam się bardzo ciepło, na początku zdawało mi się, że za ciepło, ale na koniec wędrówki oceniłam, że strój był idealnie trafiony.

Gdy dochodziłam do domu grzbietem górki w lesie przeleciał nade mną klucz białych jak śnieg, wielkich łabędzi z tym swoim głośnym „wiu,wiu,wiu” i pomyślałam, że życie jest niezwykle piękne.

Marzyłam o mrozie. Od jakiegoś czasu było mi go brak, ale teraz patrząc na swoje czerwone poliki sama nie wiem!

Bywa tak, że zamarza morze i spada śnieg i jest cudownie, wtedy wspaniale jest przejść się klifem w Gdyni i patrzeć na tę białą przestrzeń z góry. Bywa tak, że zamarza nieomal Zatoka Pucka– ale do rzadkość i chyba znam to głównie z opowieści, chociaż po morzu chodziłam, ale niedaleko brzegu – może mam za dużego stracha iść na piechotę do Szwecji;-)

Gdynia 2012

Pewnej nocy spadła temperatura i z powodu braku wiatru morze zamarzło w okolicach Rewy jak szklana tafla – można było oglądać piasek, muszelki i kamyki pod lodem. Dzień był słoneczny i ludzie byli wyjątkowo szczęśliwi, wszyscy zachwyceni uśmiechali się do siebie, jakby się znali od lat – uwielbiam takie chwile. Część chodziła i podziwiała zamarznięty świat, a część jeździła na łyżwach – i to wcale nie były dzieci. Tak fajny dzień, że pamiętam go do dzisiaj.

Rewa 2010

I to dowód na to, że z chwil składa się nasze życie. Ceńmy, więc te chwile i nanizujmy jak koraliki na sznurek…

ZDJĘCIA WŁASNE ©