Uwielbiam morze i przestrzeń, oraz poczucie wolności jaką daje.

Uwielbiam wiatr, piasek, kamienie, fale, zapach i czasem smrodek rozkładających się glonów. Z zainteresowaniem przyglądam się przedmiotom wyrzuconym na brzeg, chociaż z cennych rzeczy znalazłam jedynie małego bursztynka…

okładniczki – przepyszne małże jeśli je dobrze przygotować

Dla mnie wychowanej nad morzem, w miejscach bez niego, poza górami, jest jakby duszno, jakby za ciasno, jakby ktoś mnie ograniczał, wszędzie ludzie, domy i samochody brrr. To może dziwaczne, ale mój kolega z Wrocławia powiedział kiedyś dla odmiany, że nie przepada za morzem, ponieważ go ogranicza, gdyż w jedną stronę nie da się pójść. Ot takie różnice zdań…

Nasz Bałtyk ma różne plaże, ale nawet te rozległe nad otwartym morzem jak to się u nas nad zatoką mówi, ni jak się mają do plaż znad mórz o dużych pływach, tych, nad którymi trzeba uważać, aby nas w czasie przypływu nie zalało. Kiedyś byłam w Arcachon przy wydmie Dune-du-Pyla i tam na wodzie pojawiała się i znikała maleńka wysepka, zależnie od ruchów oceanu. W czasie odpływu można było na nią popłynąć maleńkim stateczkiem, na który wchodziło się po trapie prosto z plaży i powałęsać się podziwiając między innymi „zacumowane” na środku piaszczystej wyspy łodzie, przechylone niezdarnie na bok z obsychającym dnem czekające na powrót wody i wielką cudownie pomarszczoną plażę, wyglądającą jak podniebienie wieloryba.

Tak cudowne plaże są również w Holandii, zwłaszcza w dzień bez turystów, gdy jest plaża, trochę ludzi i zwariowany wiatr…

Marzy mi się, żeby pojechać w czasie sztormów i zawieruchy do hoteliku w takim miejscu i w ciepłym pokoju przy świecy, a może kominku nasłuchiwać wycia wiatru, łomotu fal i bębnienia deszczu o parapet, a może dach. I tylko na chwilę w dogodnym momencie wyjść i pooglądać trochę świat z bliska. Dziwaczny pomysł…ale z pewnością go zrealizuję, czekam tylko na zew duszy 😉

Na fotografiach plaża w Holandii nad Morzem Północnym.

ZDJĘCIA WŁASNE ©