Imlil i przełęcz Tizi n’Test

Jedziemy na południe przez przełęcz Tizi n’Test. Po drodze zatrzymujemy się w Asni na posiłek, w barze ulicznym. Jedzenie bardzo smaczne. Po zjedzeniu tadżina zaglądam z ciekawością za bramę mediny.

Decydujemy się na nocleg w maleńkiej górskiej miejscowości Imlil, przy której wąskich uliczkach wspinających się w górę lub schodzących w dół mieści się mnóstwo sklepików i warsztatów. W sklepach sprzęt wysokogórski, często używany, bo to stąd wyrusza się na Toubkal ponad 4 tysięczny, najwyższy szczyt gór Atlasu.

Dosyć szybko się ściemnia i naszym oczom ukazuje się niebo pełne połyskujących gwiazd. Niestety jedyne, co potrafimy na nim odnaleźć to droga mleczna. Nagle zaczyna się nawoływanie Imama do modlitwy. Nawoływania z różnych miejsc zlewają się w jedno i odbijając od gór stają się bardzo głośne. Robi to wrażenie.

Schodzimy z tarasu naszego urokliwego hostelu na kolację. Przyjemnie nagrzana jadalnia z okrągłym stołem, na którym pojawia się marokański okrągły chleb, oliwa, dżem, omlety i oczywiście aromatyczna herbata. Po biesiadzie i rozmowach idziemy spać.

W pokojach zimno, że trudno wystawić nos spod grubych wełnianych koców, a na dodatek berberski host zamyka wszystkim drzwi do pokojów i nici z ciepłego powietrza salonu.
Następnego dnia przed wyjazdem wjeżdżamy do doliny, z której idzie się na Toubkal. Część z nas miała wielką ochotę wspiąć się, chociaż do schroniska, ale summa summarum zdecydowaliśmy się jechać nad ocean.

Piękne miejsce i piękne widoki. Przy drodze stoi malusiunieńki i prosty meczet nawet bez wieżyczki. Dzieci właśnie wyruszają do szkoły kamienistymi ścieżkami, a my jedziemy dalej na południe znaleźć trochę ciepła.

Początkowo mijamy małe wioseczki i przemieszczamy się wzdłuż rzeki, która z czasem zamienia się w malowniczy zalew. Dalej krajobraz robi się coraz bardziej surowy.
Niesamowita droga wznosząca się zakolami po zboczach gór czasami bardzo wąska, mrożąca krew w żyłach. Góry Atlasu wielkie i przestronne rozciągają się po horyzont. Daleko w dole płynie rzeka raz wąziutka głęboko pośród skał dalej rozlewa się szeroko i płynie częściowo wyschniętym korytem. Od czasu do czasu pojawiają się pojedyncze domostwa z ułożonymi na tarasach poletkami wyrwanymi skałom. Co jakiś czas pojawiają się maleńkie wioseczki z meczetami.

W jednej z nich zatrzymujemy się na ostrą herbatę pełną ziół i lepką od cukru. Berber, właściciel maleńkiej kawiarenki z kawą, herbatą i zupą pokazuje nam swoje domostwo – maleńki pokoik ze stołem i krzesłami i sypialenkę z materacami i stolikiem. Ciężkie i proste życie.