„G” jak góry

Góry to moja miłość. Nie jestem wspinaczem, ani zdobywcą ośmiotysięczników. Chodzę po górach na tyle, na ile potrafię i kocham je z całej duszy.

Widzę je, gdy zamknę oczy, czuję ich zapach – zapach drzew, kamieni, wilgoci, rozgrzanych łąk i iglaków, czuję dotyk powietrza na policzku ten zimny i ten gorący, słyszę odgłosy potoków, szelestu liści i wysokich gałęzi, szum wiatru w kosodrzewinie, chrzęst kamieni, ptaki i odgłosy ludzi wspinających się gdzieś na ścianie.

Góry to wysiłek, czasami dający w kość i radość, gdy wejdzie się na szczyt. Czasami to drżenie serca na widok przepaści.

Góry to też ludzie, z którymi mi się kojarzą. Mój brat, dzięki któremu je poznałam, gdy on student, a ja licealistka chodziliśmy z plecakami od schroniska do schroniska – mój plecak prawie pusty oczywiście, a jego dwukrotnie obładowany. Moja pierwsza Orla Perć i zachwyt starszym bratem.

To moi przyjaciele cała paczka z liceum kochający i niekochający wysiłku górskiego, ale nikt się nie poddał i przyjaźń w trudnych warunkach przetrwała 🙂

To moi przyjaciele, dzięki którym zdeptałam Alpy. To dzięki nim wdrapałam się w wiele pięknych miejsc z moim i ich dzieckiem.

To polskie góry małe i duże przedeptane z moim coraz to większym dzieckiem.

To góry tam i owam, małe i duże, skaliste i te rozczochrane od traw.

Jeśli nie zobaczę gór w ciągu roku to mi źle, jestem uzależniona i nie zamierzam się leczyć!

*** *** ***

G na innych blogach

G- jak gadka szmatka