Pozostałe 100 kilometrów, czyli około 5 dni drogi, idziemy przez Galicję, która jest znacznie chłodniejsza, w szczególności rano i wieczorem. O poranku snują się mgły i chmury nad polami i lasami. Chodzi się wzdłuż niezwykłych dróg obłożonych kamieniami pokrytymi mchem. Brzegiem pną się jeżyny, bluszcz i inne pnącza poprzetykane ziołami. Wzdłuż drogi rosną powyginane stare drzewa i wierzby z pękatymi pniami, z których wyrastają cienkie gałęzie.

Mijamy miasteczko Portomarin, które wygląda na stare, bo takie jest, jednak w roku 1962 zostało przeniesione kamień po kamieniu w nowe miejsce na wzgórzu wraz z zabytkowym kościołem św. Mikołaja z doliny poniżej, w której obecnie jest zalew.

Idąc dalej mijamy Melide, w którym można w restauracji przy ulicy zjeść ośmiornice po galicyjsku. Podobno restauracja z nich słynie. Nie wiem jak Wy, ale ja ośmiornice lubię bardzo. Toteż zatrzymujemy się na pyszny obiad – ośmiornice, małe, zielone papryczki pimientos posypane solą morską i delikatne krążki kałamarnicy.

W Melide jest duża alberga na ponad 200 osób, dlatego jeśli wolicie albergi bardziej kameralne lepiej przejść się dalej do Arzua.

Arzua to sympatyczne małe miasteczko z białymi kamienicami. Na niezwykłym placyku, przykrytym baldachimem z liści platanów, spotykamy dwóch młodych Polaków, którzy zapraszają nas na wieczorną mszę. Idziemy, w kościele rozglądamy się i widzimy nagle, że nasi Polscy znajomi to księża, którzy na dodatek mszę prowadzą!

Od Arzua do następnego miejsca Pedrouzo jest 19 kilometrów i zmienia nam się zupełnie temperatura i widoki – zaczynają się lasy eukaliptusowe, pełne podłużnych liści i lezącej na ziemi odpadającej z pni kory. Jak może wiecie liście eukaliptusów ustawiają się równolegle do promieni słońca, co powoduje że nie dają cienia. Faktycznie lasy są prześwietlone słońcem, jasne i radosne, pachnące olejkami, brakuje tylko śpiących na nich misiów koala.

Gdy dochodzi się do Santiago de Compostela zaczynają się dziwne widoki zwisających z kabli wysokiego napięcia butów trekkingowych – czy biegli w podskokach i pospadały im buty?

To niesamowite uczucie dojść tak daleko na piechotę. Wybieramy miejsce noclegowe nad miastem, w Monte do Gozo, na pięknym pachnącym sianem wzgórzu, z którego widać Santiago de Compostela. Alberga jest pomyślana na 800 osób, ale podzielona na zespól małych budynków, więc jest przyjemnie. Stąd do Santiago są 4 kilometry i można zatrzymać się na dłużej, z czego korzystamy.

Jesteśmy zmęczone, ale szczęśliwe. Na tyle niezmęczone jednak, że postanawiamy kontynuować wędrówkę nad ocean do Fisterry, najdalej wysuniętego przylądka Hiszpanii.

ZDJĘCIA WŁASNE