Gdy byłam mała, było w moim domu zaczarowane okno, a było to okno mojego pokoju, w którym lubiłam siedzieć w nocy, gdy wszyscy domownicy zasnęli. Z okna było widać tory, pociągi i perony, a w oddali dźwigi.

Okno wychodziło na ulicę Czerwonych Kosynierów, obecnie nazwaną Morską, pokrytą wtedy kocimi łbami. Po drugiej stronie rosły wielkie drzewa, w których, byłam pewna, w nocy spały wróble. Za drzewami stały małe domki pamietające starą Gdynię. Zapalone latarnie dodawały wszystkiemu uroku i tajemniczości. W ciemnościach pozapalane gdzieniegdzie były światła. Panowała cisza. Czasami przejechał jakiś samochód po kocich łbach, czasami przejechał pociąg. Domownicy spali cicho oddychając i śniąc…

To były moje ulubione noce, które pamiętam do dzisiaj. Noce niedaleko stacji Gdynia Stocznia.

Do dzisiaj też pamiętam poranek 17 grudnia, gdy w jeszcze ciemny, jeszcze nieodsłonięty przez słońce świat wdarł się straszny dźwięk strzałów zrywając mnie z łóżka. „Mamo! Czy to wojna spytałam?” „Nie, śpij dziecko, nic się nie dzieje”.

Ale ja wiedziałam, że się dzieje coś bardzo złego. Widziałam to potem w dzień i kolejny dzień…Ludzi, ulotki spadające z nieba, helikoptery. Bałam się. Chociaż w domu byłam bezpieczna. Wiedziałam, że nie wolno mi wychodzić. Wiedziałam, że zginęli ludzie z podsłuchanych rozmów dorosłych.

Pamiętam to wszystko i modlę się od zawsze, żeby nigdy się taki czas nie powtórzył…

17 Grudzień 1970 r